Στη συζήτηση που διεξάγεται στην Ολομέλεια της Βουλής για νομοσχέδιο που αφορά τις διαδηλώσεις τοποθετήθηκε ο βουλευτής Φθιώτιδας Γιάννης Οικονόμου.
Δείτε επίσης....
Με βασικά σημεία της ομιλίας του:
Το σχέδιο νόμου για τις διαδηλώσεις, στην πολιτική του διάσταση μας δίνει την δυνατότητα να αναμετρηθούμε με κάποιες από τις παιδικές ασθένειες της μεταπολίτευσης και την ίδια στιγμή να απαντήσουμε με ρεαλισμό και ευθύνη σε σημερινά ζητήματα κάποια από τα οποία αποτελούν και μοναδικά στην κατηγορία τους ελληνικά παράδοξα.
Ο πυρήνας της αντιπολιτευτικής τοποθέτησης στο σχέδιο νόμου επιδιώκει διχασμούς εκτός θέματος. Κάποιοι επιμένουν μονότονα να σκιαμαχούν με το φάντασμα της δικτατορίας. Στα αλήθεια τώρα πιστεύεται ότι η αυτή η τακτική, αυτή η ρητορική μπορεί έχει ίχνος σοβαρότητας; Στα αλήθεια πιστεύεται ότι η Ελληνική Δημοκρατία του 2020 είναι μια χώρα που ζει σε ένα περιβάλλον θεσμικής επισφάλειας;
Μια Δημοκρατία που εκλέγει τους 3 τελευταίους επικεφαλής της , τον ρυθμιστή του πολιτεύματος με ευρύτατη πλειοψηφία δεν μπορεί να είναι μια Δημοκρατία θεσμικής επισφάλειας.
Μια Δημοκρατία που οι θεσμοί της έχουν λειτουργήσει πολλές φορές στο παρελθόν, και ευτυχώς λειτούργησαν και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, ως αντίβαρα σε προσπάθειες παραβίασης του Συντάγματος προκειμένου να χαλιναγωγηθούν κρίσιμες μεταβλητές της δημόσιας ζωής δεν συνάδει με ένα κλίμα γενικευμένου αυταρχισμού σαν κι αυτό που προσπαθείτε ματαίως να μας πείσετε ότι διαμορφώνεται.
Το ζήτημα λοιπόν προφανώς και δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι ότι ένα μέρος του πολιτικού κόσμου φαντασιώνεται ότι ζει σε άλλες εποχές. Πολλές- πολλές δεκαετίες πίσω. Και ταυτόχρονα αρνείται να αποδεχθεί ποιο είναι το πρόβλημα που επιχειρεί να αντιμετωπίσει και η σημερινή νομοθετική πρωτοβουλία.
Και το πρόβλημα αυτό έχει δύο βασικές συνιστώσες:
Η πρώτη είναι πραγματιστική. Έχει να κάνει με την ανάγκη αναλογικότητας του δικαιώματος της διαμαρτυρίας και του τρόπου με τον οποίο εκφράζεται η διαμαρτυρία ή η διεκδίκηση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρέπει να υπάρχει και να διαφυλάσσεται το δικαίωμα στην διαμαρτυρία και την διεκδίκηση και για αυτό άλλωστε προβλέπεται και μάλιστα ψηλά και στο Σύνταγμα μας.
Ένα πράγμα είναι όμως η διαμαρτυρία και ένα άλλο πράγμα είναι ο τρόπος που εκφράζεται. Και εδώ η σκιά μιας σειράς γεγονότων όπως η ταλαιπωρία χιλιάδων πολιτών στις στάσεις των ΜΜΜ και των ΙΧ τους, όπως οι καταστροφές σε ιδιωτικές και δημόσιες περιουσίες, οι χαμένοι τζίροι αλλά και τα θύματα κυρίως αυτά επιβάλλουν σε όλους μας μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση στις τοποθετήσεις και κυρίως μας επιβάλουν να βρούμε τρόπους που θα εξασφαλίζουν την κατάλληλη αναλογικότητα για την οποία μίλησα και παραπάνω.
Και να σας πω και κάτι κύριες και κύριοι συνάδελφοι της Αριστεράς. Αν είχατε απαλλαγεί από τον δογματισμό και από την υποκρισία, γιατί η σκιαμαχία με την χούντα συνιστά και υποκρισία, θα βλέπατε και εσείς ότι πολλές, για να μην πω τις περισσότερες φορές, ο τρόπος που εκφράζεται μια διαμαρτυρία αλλοιώνει, ακόμη χειρότερα ακυρώνει την ουσία της διεκδίκησης, αφού στην πραγματικότητα κανείς δεν ασχολείται με αυτή. Αν λοιπόν στα αλήθεια σας ένοιαζε η μαζικότητα, το κύρος, η αποτελεσματικότητα, η παρέμβαση στο τέλος-τέλος των κινηματικών διαδικασιών θα έπρεπε και εσείς να αναζητάτε ένα άλλο πλαίσιο. Το γεγονός ότι δεν το κάνετε είναι μια ακόμη απόδειξη της μεγάλης διάστασης που έχετε από τη ζωή και τις ανάγκες του σήμερα.
Η δεύτερη διάσταση του προβλήματος είναι πιο φιλοσοφική και έχει να κάνει με το γεγονός ότι καμιά Δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς κανόνες και όρια. Στην Ελλάδα έχουν καταργηθεί από καιρό και αυτό είναι πάρα πολύ επικίνδυνο. Επικίνδυνο για την ίδια τη Δημοκρατία. Και είναι επικίνδυνο γιατί εδράζεται σε μια κουλτούρα διαμαρτυρίας που θεωρεί ότι όλα επιτρέπονται. Και δυστυχώς η κουλτούρα αυτή εμπνέει οριζόντια διάφορα κομμάτια της κοινωνίας.
Θυμηθείτε στην Χαλκιδική και την Κερατέα πορεύτηκαν μαζί κλασικοί μπαχαλάκηδες αλλά και παπάδες που ευλογούσαν τις μολότοφ. Όταν θεωρούν ότι αδικείται η ομάδα τους αγανακτισμένοι οπαδοί (κατά τεκμήριο αντισυστημικοί) καταλαμβάνουν το δημόσιο χώρο πλάι – πλάι με τους φουσκωτούς των ιδιοκτητών από τους οποίους και παρακινούνται. Στην πλατεία των αγανακτισμένων ακροδεξιοί αλλά και όχι μόνο εκτόξευαν απίστευτες ύβρεις για Έλληνες πολιτικούς αλλά και το κοινοβούλιο. Από το 2008 και για αρκετό ακόμη χρονικό διάστημα μαθητές πολλές φορές με τη συνοδεία καθηγητών τους πετροβολούσαν τα αστυνομικά τμήματα και τα κτίρια κρατικών δομών. Αυτά και πολλά άλλα είναι κομμάτια μιας μεγάλης εικόνας που είναι αποτέλεσμα μιας κουλτούρας διαμαρτυρίας χωρίς όρια, που δεν είναι ούτε αριστερή, ούτε δεξιά αλλά είναι απολύτως μηδενιστική και αυτό είναι που πρέπει να μας ανησυχεί.
Η Δημοκρατία μας σήμερα είναι τόσο ισχυρή και ώριμη ώστε η συζήτηση για όρια σε μια σειρά από συμπεριφορές να μην αποτελεί πλέον ταμπού και όποιος τολμάει να μιλήσει για αυτά να μην είναι εξ ορισμού φασίστας. Το νομοσχέδιο που συζητάμε σήμερα είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση αυτή. Το στηρίζουμε και το υπερψηφίζουμε με πλήρη επίγνωση των ζητημάτων που θα αντιμετωπίσει αλλά και των συμβολισμών που συνεισφέρει.