Από τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης προκύπτουν με σαφήνεια οι προθέσεις της νέας πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, να μην αυξηθούν τα ισχύοντα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, να μην θιγούν τα κατοχυρωμένα και θεμελιωμένα δικαιώματα και να μην μειωθούν οι κύριες και επικουρικές συντάξεις.

Μάλιστα στον προγραμματισμό του Υπουργείου εντάσσεται και η καταβολή 13ης σύνταξης του ερχόμενου Δεκεμβρίου, εάν το σύνολο των συντάξεων του συνταξιούχου δεν ξεπερνά τα 700 ευρώ. Τι θα γίνει όμως στην περίπτωση που σ΄ ένα ζευγάρι συνταξιούχων ο καθένας παίρνει σύνταξη κάτω από 700 ευρώ; Θα δικαιούνται και οι δύο την 13η σύνταξη; Και δεν θα είναι άδικο όταν στην οικογένεια υπάρχει μόνο ένας συνταξιούχος που λαμβάνει 800 ευρώ;

Δείτε επίσης....

Η ομιλία του Υπουργού Οικονομικών για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο

Εισφορές €210 το μήνα αναμένεται να πληρώσει το 80% των αυτοαπασχολούμενων

Ασφαλιστικό: Πώς θα εφαρμοστεί το νέο σύστημα εισφορών

Σε ό,τι αφορά το ΕΚΑΣ, ο προγραμματισμός περιλαμβάνει να χορηγηθεί χωρίς περικοπές όπως και το 2014. Συγκεκριμένα, τα εισοδηματικά κριτήρια που ισχύουν σήμερα για τη χορήγηση του ΕΚΑΣ είναι: Ατομικό φορολογικό εισόδημα 9.884 ευρώ, ενώ το εισόδημα που προέρχεται μόνο από τις συντάξεις έχει διαμορφωθεί στα 8.472 ευρώ.

Οι δανειστές ζητούν (απαιτούν;) το εισοδηματικό όριο να φτάσει στα 6.500 ευρώ!

Τα ποσά του ΕΚΑΣ που καταβάλλονται σε αντίστοιχη κλίμακα με τα εισοδήματα κυμαίνονται από 30 έως 230 ευρώ/μήνα, με την προϋπόθεση ότι οι συνταξιούχοι λόγω γήρατος να έχουν συμπληρώσει το 65ο έτος της ηλικίας τους.

Για τον ΟΑΕΕ, μία από τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης είναι να μην υπάρχει οφειλή πάνω από 20.000 ευρώ. Η κυβέρνηση θέλει να αυξήσει το όριο στις 30.000 ευρώ και να αποποινικοποιήσει τη μη καταβολή εισφορών.

Επίσης, να δώσει τη δυνατότητα να μειώσει την ασφαλιστική του κατηγορία κατά 3 από 2 που είναι σήμερα, με σκοπό να μειωθεί το ασφαλιστικό κόστος των ελεύθερων επαγγελματιών, που εξαιτίας αυτού πολλές μικρές επιχειρήσεις έβαλαν «λουκέτο».

Όλες αυτές οι εξαγγελίες, ακούγονται καλά στο αυτί, με την προϋπόθεση ότι θα εξευρεθούν και οι αναγκαίοι πόροι, δηλαδή οι πηγές από τις οποίες θα αντλήσουν τα έσοδά τους τα εξαντλημένα ασφαλιστικά ταμεία.

Οι στρεβλώσεις του συστήματος

Ένα μεγάλο «αγκάθι» του ασφαλιστικού, που καμία κυβέρνηση δεν επιχείρησε να το κόψει είναι οι τεράστιες διαφορές ασφαλιστικών εισφορών που υπάρχουν μεταξύ των ταμείων καθώς και οι άνισες παροχές σε είδος(ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη) και σε χρήμα (επιδόματα ασθενείας, ατυχήματα επαγγελματικής νόσου και σύνταξης), ανάλογα με το ασφαλιστικό ταμείο.

Δεν νοείται πχ σε καμία περίπτωση οι ασφαλισμένοι του ΟΑΕΕ να καταβάλλουν υπέρογκες εισφορές και να λαμβάνουν συντάξεις που δεν έχουν καμία αναλογικότητα. Άλλωστε τα ελλείμματα του ΟΑΕΕ το επιβεβαιώνουν θέτοντας ένα κατώτατο όριο σύνταξης, ικανό να ικανοποιήσει βασικές βιοτικές ανάγκες των συνταξιούχων (όχι βεβαίως το ευτελές ποσό των 360 ευρώ). Πάνω σ' αυτό να κτίζει ο ασφαλισμένος την σύνταξη του ανάλογα με τα χρόνια της εργασίας του και με τις εισφορές που πλήρωσε.

Πολύς λόγος γίνεται όμως και ως προς το ύψος των συντάξεων. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες φαινομένων που ενώ συμπλήρωναν 35 ή και 40 έτη δουλειάς αλλά επειδή ασχολούνταν σε μια μικρή επιχείρηση οι μηνιαίες αποδοχές να είναι χαμηλές. Το σοβαρότερο κριτήριο διαμόρφωσης του ύψους της σύνταξης για το ΙΚΑ είναι οι αποδοχές της καλύτερης 5ετίας κατά την τελευταία δεκαετία πριν το έτος συνταξιοδότησης.

Συνεπώς, οι εργαζόμενοι σε μικρές επιχειρήσεις (λόγω αδυναμίας των εργοδοτών να δώσουν υψηλότερους μισθούς), ενώ εργάστηκαν «για μια ζωή», τις περισσότερες φορές κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες, όταν έλθει η ώρα της σύνταξης τους να αντιμετωπίζονται πάλι ως «πληβείοι» σε σχέση με άλλες κατηγορίες εργαζομένων, που είχαν τα ίδια χρόνια ασφάλισης αλλά η επιχείρηση δημόσια ή ιδιωτική κατέβαλε πολύ μεγαλύτερους μισθούς και ως εκ τούτου πολύ μεγαλύτερη σύνταξη.

Αυτή είναι μία από τις αδικίες του ΙΚΑ που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να διαιωνίζονται.

Η βαρύτητα υπολογισμού της σύνταξης θα πρέπει να μετατοπιστεί στα χρόνια ασφάλισης. Η καταβολή αυξημένων εισφορών να αποτελεί δευτερεύουσα παράμετρο σε σχέση με τον συνολικό χρόνο ασφάλισης και μάλιστα σε εποχές που η εργασία είναι δυσεύρετη.

Και ενώ ορισμένα ταμεία εφαρμόζουν αναλογικότερο υπολογισμό των εισφορών που εισπράχθηκαν και συντάξεων που χορηγούν, η κατάσταση δεν είναι ίδια στο ΙΚΑ και πολύ περισσότερο στους ασφαλισμένους του πρώην ΤΣΑ.

Κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική συνοχή

Αυτές οι αδικίες του συστήματος οφείλουν να γίνουν αντικείμενο προβληματισμού για την νέα ηγεσία του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης εφόσον ένα από τα μεγάλα ζητούμενα των δύσκολων καιρών που διανύουμε είναι η κοινωνική δικαιοσύνη.

Και κοινωνική δικαιοσύνη δεν σημαίνει ανασφάλιστη εργασία. Δεν σημαίνει μισθοί πείνας και δουλειά 4 ωρών ημερησίως ή 2 ημερών την εβδομάδα. Δεν σημαίνει 1.500.000 άνεργοι που περιμένουν να ζήσουν τις οικογένειές τους με τα ανάξια σχολιασμού επιδόματα. Δεν σημαίνει μισθοί και δαπάνες (σε ιδιωτικές ή δημόσιες επιχειρήσεις και δημόσια αξιώματα) που προκαλούν και μόνο με το άκουσμα τους. Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι άρρηκτα δεμένη με την κοινωνική συνοχή.

Σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά, όπου κυριαρχεί ο ελεύθερος (ίσως ο αθέμιτος) ανταγωνισμός, η χώρα δεν μπορεί να εθελοτυφλεί και να απομονώνεται. Μόνο οι επενδύσεις, κυρίως οι ιδιωτικές και δευτερευόντως οι δημόσιες, είναι η «ατμομηχανή» που θα σύρουν το τρένο της ανάπτυξης. Η δημιουργία ενός υγιούς επενδυτικού κλίματος στη χώρα, χωρίς πισωγυρίσματα ή επικίνδυνες ακροβασίες, θα είναι η δύναμη για την προσέλκυση κεφαλαίων από Έλληνες και ξένους επιχειρηματίες.

Οι παραγωγικές επενδύσεις και οι έξυπνες πολιτικές επιλογές σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, θα δημιουργήσουν συνθήκες ασφάλειας και σιγουριάς. Το αύριο δεν πρέπει να είναι όπως το χθες.

Οι Έλληνες πολίτες και κυρίως οι νέοι, θα πρέπει να αισθάνονται, ότι είναι τα γρανάζια μιας μηχανής, που θα την ξαναβάλουν «μπροστά», για να δουλέψει. Για να παράξει πλούτο. Για τους ίδιους, για τα παιδιά τους, για τους γέροντες, για τους πολίτες, για την χώρα και το μέλλον της.

Αν θέλουμε να ελπίζουμε, ότι τα «λουκέτα» θα σπάσουν, οι μισθοί και η ασφάλιση θα ξαναγυρίσουν και οι συντάξεις δεν θα αποτελέσουν παρελθόν.

Από τη Β.Καράογλου

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Επένδυση 14.02.2015

Πηγή: forologikanea.gr