Η απελπισμένη γενιά των άφραγκων 30άρηδων
Από τη G700 στη γενιά των «30 and broke» Ή αλλιώς πώς είναι να είσαι ταπί στην Ελλάδα του 2015.
Πριν από κάποια χρόνια, όταν η κρίση ήταν ακόμη μόνο οικονομική και δεν είχε επεκταθεί σε καρδιά, νευρικό σύστημα και αξίες, έκανε την εμφάνισή της η γενιά των 700 ευρώ. Όπου «700 ευρώ» βάλτε «πολύ λίγα λεφτά για να βγάλει κανείς το μήνα». Ήταν τα παιδιά εκείνα που πρωτοέβγαιναν στην αγορά εργασίας, φορτωμένα με πτυχία, ξένες γλώσσες και ικανότητες, που κοστολογούνταν στο μισό της αξίας τους.
Δείτε επίσης....
Από τότε μέχρι σήμερα, τα 700 έγιναν ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό, μετατρέποντας την προαναφερθείσα γενιά σε παντελώς άφραγκους 30άρηδες, που νοσταλγούν τον -χαμηλό- μισθό που έμπαινε στην τράπεζα προ 8ετίας. Όπως η G700 ξεκίνησε τότε από ένα blog νέων που αυτοπροσδιορίζονταν με αυτό το χαρακτηριστικό, έτσι σήμερα η γενιά των "30 and broke" έχει το δικό της blog. Το 30andbroke.gr έχει ήδη αποκτήσει το δικό του αγανακτισμένο, αποκαρδιωμένο και άφραγκο αναγνωστικό κοινό, που δεν παραλείπει να μοιράζεται τις εμπειρίες και τις ανησυχίες του για τις μέρες που έρχονται, αλλά κυρίως για τις μέρες που ζει. Πίσω από τη δημιουργία του blog που επιχειρεί να καταγράψει την πραγματικότητα της καθημερινότητας «κρύβεται» η Μαρίνα Κ. Πώς τα βγάζω πέρα; Δεν ξέρω. Και εγώ αναρωτιέμαι. Κάποιες πρόχειρες απαντήσεις είναι: Συγκατοικώ, βγαίνω σπάνια και σε πολύ φτηνά μαγαζιά, ψωνίζω ακόμα πιο σπάνια. Δύσκολα είναι η βασική απάντηση. Εκνευρίζομαι όμως. Εκνευρίζομαι πολύ.
Όπως μας εξηγεί, «30 and broke δεν είναι μόνο ο άνεργος που έχει επιστρέψει στο παιδικό του δωμάτιο και προσπαθεί να βρει τον χώρο του. 30 and broke είναι και αυτός που δουλεύει 12 ώρες για 700 ευρώ και ας ντρέπεται στις παρέες να το πει γιατί θα του πουν «μη μιλάς εσύ, μια χαρά είσαι». Ή μάλλον ακριβώς γι' αυτό, επειδή έχουμε καταλήξει να λέμε «μη μιλάς εσύ». 30 and broke είναι αυτός που έχει βαρεθεί να ακούει στις συνεντεύξεις πως είναι "over qualified", όπως 30 and broke είναι και αυτοί που θέλουν να κάνουν «κάτι δικό τους», χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι, μόνο και μόνο επειδή αισθάνονται πως δεν υπάρχουν θέσεις και πρέπει να τις δημιουργήσουν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους. 30 and broke είναι φυσικά και αυτοί που ξέρουν τι θέλουν να κάνουν, δεν έχουν όμως το κεφάλαιο να το κάνουν και ψάχνουν να βρουν άκρη μεταξύ επιδοτήσεων και γραφειοκρατίας, ενώ στο μεταξύ ζουν με τα χαρτζιλίκια των γονιών τους. Να στο πω αλλιώς; Η πλειοψηφία είναι 30 and broke. Απλά κοίτα γύρω σου».
Αληθινές ιστορίες και εξομολογήσεις των 30κάτι που επιβιώνουν στην Ελλάδα του 2015 χωρίς να ξέρουν ούτε οι ίδιοι πώς τα βγάζουν πέρα (έλα ντε!), επαγγελματικά fails, ιντερνετικά παράδοξα, επιχειρησιακά απωθημένα, σκέψεις ατάκτως ειρημένες για όλα τα interviews που πήγαν στραβά, περιπετειώδεις βόλτες στον Μαγικό ΟΑΕΔ, η μάστιγα της απλήρωτης εργασίας, η αμήχανη ερώτηση «τι δουλειά κάνεις;» και η ακόμη πιο αμήχανη απάντηση, ιστορίες εργασιακής τρέλας και τα κόμπλεξ των 30άρηδων που είναι ταπί, αλλά καθόλου ψύχραιμοι. Αυτή την πραγματικότητα αποτυπώνει τόσο γλαφυρά το 30andbroke.gr, έχοντας συμμάχους τους ήρωές της, που απελπίζονται, ανησυχούν, ζηλεύουν, θυμώνουν, που άλλες φορές παραιτούνται και άλλες παλεύουν να ξεφύγουν από τη μιζέρια της αφραγκίας. Σκόρπιες κουβέντες χρεωκοπημένων 30άρηδων - Αισθάνομαι τέλεια που δεν έχω μια... τους τα χαρίζω τα λεφτά! Χαμένα κορμιά είναι αυτοί «οι κυβερνώντες», όχι εμείς χαμένη γενιά. Θα ήθελα να έχει γίνει διαφορετικό... το εκπαιδευτικό σύστημα και οι βιορυθμοί της χώρας! -Έλεος, με αυτό το «θα σας ενημερώσουμε...». Νομίζω πως το χειρότερο είναι στην συνέντευξη να ξέρεις πως έχεις πάει καλά... να στο λέει ο άλλος φωναχτά ότι θα σε προσλάβει και τελικά να μένεις χωρίς το επιθυμητό τηλεφώνημα και χωρίς μαιλ, με την ελπίδα σου να κρέμεται στο πιο χαμηλό αντικείμενο του σπιτιού σου! -"30 and rock: Έτσι τουλάχιστον λέω κάθε φορά που κοιτάζω τις αλλαγές μου κατάματα.
Είμαι κ εγώ 30 και παραδόξως γουστάρω πολύ. Αλλά και αγχώνομαι. Από τη μια νιώθω πως βιώνω το πιο «παραγωγικό» μου στάδιο -μιας που έχω γεμίσει από εικόνες, από «θέλω» και από «μπορώ» και από την άλλη μόλις χώρισα, έμεινα χωρίς δουλειά και γύρισα στο πατρικό μου. ΝΑΙ τα έκανα όοολα αυτά! Το αστείο είναι πως... είναι τραγικά αστείο όλο αυτό! Τέλος πάντως, αυτή η σύγκρουση μέσα μου, θέλω να πιστεύω πως στο τέλος μόνο καλό θα φέρει. -Πόσα παραμύθια πίστεψα; Πόσα όνειρα έκανα για μια ιδανική ζωή; Θα περνάω καλά, ξένοιαστος, με χρήματα, γκόμενες, φίλους, ταξίδια και με το επάγγελμα των ονείρων μου και με όλα αυτά που γουστάριζα να ζήσω. Βλέπεις είμαι άνθρωπος και είναι η φύση τέτοια που με προστάζει να ονειρεύομαι, να σχεδιάζω, να επιθυμώ. Η δουλειά; Από στελεχάρες και επιχειρηματίες με porsche και image καταλήξαμε τρεχαλατζήδες λαθρεπιβάτες στα ΜΜΜ και λόγω αυτού, από ταξίδια, ευτυχώς που πηγαινοερχόμαστε στο χωριό με το καράβι. Εν ολίγοις καταλήξαμε σε μια ζωή συμβατική, δίχως όνειρα και φιλοδοξίες, χωρίς φτερά.
-Είμαι 28 χρονών. Έχω μια κανονική δουλειά, με τα σημερινά δεδομένα αρκετά καλή. Όμως είμαι broke. Είμαι broke στο τέλος του μήνα, αλλά νιώθω broke από την 1η του μήνα. Όταν κάνω δηλαδή πινακάκια στο excel με τα έξοδα μου. Πληρώνω τα πάντα μόνη μου, δηλαδή χωρίς βοήθεια από γονείς, γιαγιά κτλ και πληρώνομαι λίγο πάνω από τον βασικό. Πώς τα βγάζω πέρα; Δεν ξέρω. Και εγώ αναρωτιέμαι. Κάποιες πρόχειρες απαντήσεις είναι: Συγκατοικώ, βγαίνω σπάνια και σε πολύ φτηνά μαγαζιά, ψωνίζω ακόμα πιο σπάνια. Δύσκολα είναι η βασική απάντηση. Εκνευρίζομαι όμως. Εκνευρίζομαι πολύ. Και νιώθω και τύψεις κάποιες φορές. Μήπως φταίω εγώ. Επειδή δεν ζήτησα παραπάνω λεφτά, επειδή δεν ψάχνω για κάτι καλύτερο, μήπως έχω βολευτεί κτλ. Μετά συνέρχομαι. Και (ξανά)συνειδητοποιώ ότι δεν είναι προσωπικό το πρόβλημα. Και ελπίζω κάποια στιγμή να φτιάξουμε αυτό το καλύτερο μέλλον.
ΠΗΓΗ : lifo.gr
