Συναίσθημα ή Λογική; Ένα άρθρο του Υπαταίου Χρίστου Ραχιώτη.....
Ένας δικός μας άνθρωπος ο Υπαταίος Χρίστος Ραχιώτης μας ξαφνιάζει ευχάριστα με το άρθρο του με τίτλο " Συναίσθημα ή Λογική; " θέλοντας να μας παρουσιάσει τις σκέψεις του για το τι τελικά πρέπει να επικρατεί στην ζωή μας και στις αποφάσεις μας, Το Συναίσθημα ή η Λογική;
Δείτε επίσης....
Συναίσθημα ή Λογική;
Συχνά ακούμε ή λέμε για έναν άνθρωπο, ότι αυτός είναι πολύ συναισθηματικός άνθρωπος ή έχει μεγάλη καρδιά… εννοώντας την αδυναμία του στο συναίσθημα.
Για άλλον λέμε “κόβει το μυαλό του”, είναι δηλαδή πολύ της λογικής και άλλες παρόμοιες εκφράσεις στο ίδιο μοτίβο. Ποιος δεν τις έχει χρησιμοποιήσει, είτε για τον εαυτό του είτε για άλλους, ή απλά τις έχει ακούσει;
Συμπερασματικά δηλ. χαρακτηρίζουμε την ποσότητα της λογικής ή του συναισθήματος ή κάποια ιδιότητα τους.
Τι γίνεται όμως με την πίστη μας αυτή στην πράξη;
Δεν θα πω πάντα, αλλά υπάρχουν συχνά περιπτώσεις που βλέπουμε ο λογικός να αποφασίζει λογικά στη ζωή του και να δίνει έμφαση μεγάλη στη συλλογιστική διαδικασία, μάλιστα τόσο μεγάλη που αφήνει μακριά το συναίσθημά του, για να πετύχει ή να έχει κάτι το οποίο επέλεξε.
Και αντίστοιχα, ο συναισθηματικός άνθρωπος αποφασίζει δίνοντας έμφαση σ` αυτό που αισθάνεται ως μεγαλύτερο μέσα του, ενώ η λογική του στέκει μακριά απ` αυτό.
Στην πρώτη περίπτωση βλέπουμε ή ακούμε συχνά απ` αυτούς τους ανθρώπους να λένε… “ναι το κατάφερα” π.χ. κάτι που είχε να κάνει ή που επέλεξε να έχει, αλλά ομολογεί είτε αργά είτε γρήγορα … “βαρέθηκα, δε με γεμίζει άλλο. Θέλω να κάνω κάτι άλλο”…
Παρατάει τόσο εύκολα κάτι που ενδεχομένως στα μάτια άλλων να είναι και σπουδαίο να κατορθωθεί πολλές φορές. Στη δεύτερη περίπτωση, ακούμε συχνά να ομολογεί πάλι είτε αργά είτε γρήγορα λέγοντας κάτι του στυλ… “άλλο λέει η καρδιά μου και άλλο μου λέει το μυαλό μου”.. ενώ π.χ. έχει ζήσει μεγάλες συγκινήσεις… ή “δεν πίστευα ότι θα φτάσω σ` αυτό το σημείο, δεν ξέρω πώς να το σταματήσω και ας ξέρω πως δεν είναι λογικό”…
Και στις δύο περιπτώσεις, ενώ παρουσιάζουν τα πιο θετικά τους στοιχεία και οι δύο φτάνουν σε αδιέξοδο. Ο μεν λογικός σε συναισθηματικό αδιέξοδο και ο δε συναισθηματικός σε λογικό αδιέξοδο. Και πώς δε θα μπορούσε να μη συμβεί αυτό;
Ας παρατηρήσουμε τον εαυτό μας…. Ποιος από εμάς δε γεννήθηκε και με λογική και συναίσθημα;
Ασχέτως, λοιπόν, αν όντως αντιλαμβανόμαστε μέσα μας τη δύναμη του χαρακτηρισμού να μας αντιπροσωπεύει η μία περισσότερο απ` την άλλη δυναμική, τα παραπάνω μας δείχνουν ότι έτσι φέρνουμε ένα αποτέλεσμα που δεν μας ευχαριστεί. Και ας ταυτιζόμαστε. Δημιουργούμε κενά μέσα μας.
Για αυτά τα κενά μας έως τώρα κατηγορούσαμε τις καταστάσεις γύρω μας ή τους άλλους ανθρώπους ότι φταίνε που είμαστε σ` αυτήν την κατάσταση ή που νιώθουμε έτσι. Και προφανώς, γιατί αυτό είναι το εύκολο για όλους μας.
Εκείνο όμως που με εντυπωσιάζει είναι ότι η ύπαρξή μας αντιλαμβάνεται τα λάθη, ακούγοντας μια φωνή, που λέει μέσα μας πως κάπου, έχουμε κάνει κάτι λάθος.
Προανέφερα ότι δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς να έχει και λογική και συναίσθημα. Πώς λοιπόν εγώ χρησιμοποιώ ή το ένα ή το άλλο κατά τον τρόπο που λέω ότι θέλω εγώ, ενώ λειτουργούν και τα δύο σε κάθε μια στιγμή της ζωής μου και μάλιστα φαίνεται ότι έχουν και κάποιο δεσμό μεταξύ τους;
Ας δούμε ένα υλικό παράδειγμα που όλοι μας το καταλαβαίνουμε καλύτερα… Ποιος από μας θα αποφάσιζε να πάρει ένα αυτοκίνητο με πολύ γκάζι και φρένα που δεν θα ήταν ικανά να το σταματάνε; Ή ανάποδα ένα πολύ αργό αυτοκίνητο με φρένα πολύ πιο δυνατά απ’ τις επιδόσεις του; Νομίζω κανένας μας δε θα έβλεπε ως συμφέρον του καμία απ τις δυο επιλογές αυτές.
Το γρήγορο αμάξι ενώ θα μας πρόσφερε συγκινήσεις, όπως οι συναισθηματικοί άνθρωποι , θα γινόταν και φοβερά επικίνδυνο γιατί δεν θα μπορούσε να ελεγχτεί. Ενώ το δεύτερο δεν θα ήταν επικίνδυνο αλλά πολύ βαρετό και ξενέρωτο, όπως η στείρα λογική.
Το παράδειγμα με το αμάξι νομίζω μας εκφράζει όλους , και πιστεύω πως όλοι μας θα θέλαμε ένα αμάξι που έχει πολύ γκάζι, ο καθένας με τα δικά του στάνταρ φυσικά, αλλά και με εκείνα τα φρένα που όλο αυτό το γκάζι θα μπορούν να το σταματήσουν, όταν χρειαστεί. Όλοι μας σε ένα τέτοιο αμάξι θα νιώθαμε ασφαλείς και ευχαριστημένοι.
Αυτό δεν αποζητάμε να νιώθουμε όλοι μας με τον εαυτό μας και με τις αποφάσεις που παίρνουμε;
Με αφορμή τα παραδείγματα που ανέφερα, παρατηρούμε ότι η λογική, είναι το φρένο μας και το συναίσθημα είναι το γκάζι μας στη ζωή.
Εκεί, λοιπόν, μέσα μας, στη συνείδηση μας υπάρχει πάντα κάποιος ο οποίος ξέρει και αντιλαμβάνεται την αναλογία της ποσότητας και ποιότητας της λογικής μας και του συναισθήματος μας όταν αποφασίζουμε. Αλλιώς πώς μπορούμε να το καταλάβουμε;
Όταν λοιπόν αποφασίζουμε, οφείλουμε να συνδυάσουμε και τα δύο αρμονικά μεταξύ τους.
Μπορούμε να γίνουμε πολλοί περισσότεροι μέσα σ` αυτούς τους λίγους που το έχουν καταφέρει ήδη. Αυτοί οι λίγοι δε στάθηκαν στα άκρα, όποια και αν ήταν η φύση του χαρακτήρα τους. Έβαλαν τη λογική ένα βήμα εμπρός απ το συναίσθημα τους, σε ό,τι και αν έκαναν, έτσι ώστε να τρέχουν εμπρός μ` αυτό που αισθάνονται προς την ίδια κατεύθυνση που η λογική τους όριζε. Χωρίς να υποβαθμίζουν την λειτουργία της λογικής ή του συναισθήματος τους.
Αν αυτό προσπαθούσαμε να το παραστήσουμε με αναλογίες ποσοτικές επί τις εκατό θα ήταν, 51% λογική και 49% συναίσθημα, ως προς την ίδια κατεύθυνση, ως προς τον ίδιο στόχο μας.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ…..
Συντάκτης: Χρίστος Α. Ραχιώτης
Πηγή: anavathmisi.com
