Παρατηρητής Vs Συμμέτοχος του Υπαταίου Χρίστου Ραχιώτη
Ο παρατηρητής, σύμφωνα με έναν ειδικό ορισμό για την ερμηνεία, είναι εκείνος ο οποίος παρατηρεί και καταγράφει την εξέλιξη ενός φαινομένου,τη συμπεριφορά μιας ομάδας ή ενός ατόμου. Το χαρακτηριστικό του παρατηρητή είναι ότι παρακολουθεί κάτι χωρίς να έχει κάποια επίσημη ιδιότητα συμμετοχής.
Δείτε επίσης....
Ο συμμέτοχος είναι εκείνος ο οποίος μετέχει σε κάτι από κοινού με άλλον ή άλλους, δηλ. παίρνοντας και ο ίδιος μέρος σ` αυτό που γίνεται και συμβαίνει.
Ας πάμε τώρα σ` ένα λαϊκό γνωμικό που συνηθίζουμε να λέμε και στις μέρες μας . <<ΕΞΩ ΑΠ ΤΟ ΧΟΡΟ ΠΟΛΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΛΕΝΕ…>> Χρησιμοποιούμε την φράση αυτή για να δείξουμε λοιπόν την διαφορά μεταξύ αυτού που συμμετέχει στο χορό και αυτού που κάθεται απλά και παρατηρεί τους χορευτές.
Ο παρατηρητής, είτε θετικός είτε αρνητικός, επηρεάζει το αποτέλεσμα της παρατήρησης, αλλά με πολύ μικρότερη δυναμική απ` ότι εκείνος που συμμετέχει, γιατί δρα ενεργητικά και μπορεί να μεταβάλλει ή να διατηρήσει το αποτέλεσμα στο οποίο μετέχει είτε ατομικά είτε συλλογικά.
Επιπροσθέτως, η διαφορά μεταξύ ενός θετικού και αρνητικού παρατηρητή είναι ότι ο θετικός βλέποντας το χορό μπορεί να νιώσει την ανάγκη της συμμετοχής σ` αυτόν και να σηκωθεί να χορέψει, που σημαίνει ότι μπορεί από παρατηρητής να γίνει συμμέτοχος.
Αντιθέτως, ένας αρνητικός παρατηρητής θα αποστραφεί την διαδικασία της συμμετοχής και θα παραμείνει παθητικός ως προς την δημιουργία αποτελέσματος, έργου ή και συναισθήματος π.χ. της χαράς του να νιώσει πώς είναι να χορεύεις.
Θα μου πει κάποιος , “τι κ αν δεν χορέψω”; Είναι μια στάση, είναι μία επιλογή. Από μια άλλη σκοπιά, αν για παράδειγμα δε συμμετέχω σε κάτι που δε θεωρώ σωστό, η μη συμμετοχή μου είναι κατάσταση και κατάθεση αντίδρασης, γιατί και η μη συμμετοχή είναι δράση .
Εδώ θα παραθέσω ένα απ` τα αποφθέγματα του μεγάλου τραγικού ποιητή μας Αισχύλου, που αναφέρει το εξής…
“ΔΕΝ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟΝ ΤΗΝ ΜΙΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΕΙ ΜΟΝΟ ΤΗ ΜΙΑ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΑΠ ΤΙΣ ΔΥΟ”…
Όντως, όταν δε συμφωνώ, διότι αντιλαμβάνομαι ως μη καλό αυτό που συμβαίνει, θα επιλέξω την μη συμμετοχή μου. Αυτό όμως αυτόματα με κάνει παρατηρητή και η δυναμική του να επηρεάσω ή ακόμη καλύτερα να αλλάξω το αποτέλεσμα αυτού που συντελείται μειώνεται, και ας μου επιτραπεί η έκφραση συρρικνώνεται.
Αυτό συμβαίνει ειδικά όταν παραμείνω μόνο παρατηρητής μη έχοντας κάποια δράση συμμετοχής σε κάτι άλλο, για να αλλάξω ό,τι δε θεωρώ σωστό, ακόμη και αν έχω όλο το δίκιο με το μέρος μου, με αποτέλεσμα να νιώθω θύμα της κατάστασης που λαμβάνει χώρα και δυσφορία με τα συναισθήματά μου.
Μήπως αυτό δεν το βλέπουμε να συμβαίνει στις μέρες μας; Άρα, εδώ αντιλαμβανόμαστε πλέον ότι η μη συμμετοχή δεν μας ωφελεί κ δεν αλλάζει τίποτα.
Πού κ πώς λοιπόν μπορώ να συμμετέχω; Ποια τα όρια που καθορίζουν την υγιή συμμετοχή μου και με βγάζουν απ` τη θέση του παρατηρητή;
Ο καθένας από μας αν κοιτάξει τη ζωή του θα δει ότι είναι συμμέτοχος και σε πράγματα που πιστεύει και σε κάποια άλλα που δεν πιστεύει πραγματικά. Άραγε τι μας ωθεί ως προς την πίστη μας αυτή;
Μήπως λοιπόν είναι η ευτυχία το κίνητρο, η βίωση της αγάπης μέσα στο παιχνίδι της ζωής για τον καθένα μας;
Άρα το πλαίσιο αυτών είναι και βρίσκεται μέσα στην συνείδηση του καθενός μας.
Είναι εκείνο το επίπεδο του ιδεώδους και συμμέτοχου ανθρώπου που δρα ατομικά και συλλογικά με στόχο και με κίνητρο την χαρά, την ευτυχία και όλες τις απαραίτητες εκείνες προϋποθέσεις που συντηρούν τη ζωή και εξελίσσουν την ποιότητα της αγάπης μας γι` αυτή, μέσα απ` τη δική του προσπάθεια συμμετοχής, με ανθρώπους που συμμετέχουν στον ίδιο σκοπό και στόχο.
Όταν λοιπόν ως παρατηρητές αξιολογήσουμε το πού θέλουμε να ανήκουμε, γιατί όλοι μας περάσαμε κ περνάμε απ` αυτή τη θέση, ας αναρωτηθούμε… αξίζει να συμμετέχω ενεργά στο παιχνίδι της ζωής;
Αρθρογράφος: Χρίστος Ραχιώτης
