Ομιλία ΑΘ. Μιχελή για τον προϋπολογισμό
Για τις δυσκολίες στην σύνταξη αλλά και στην υλοποίηση του προυπολογισμού που συζητείται στη Βουλή τοποθετήθηκε ο βουλευτής Φθιώτιδας του ΣΥΡΙΖΑ Αθανάσιος Μιχελής .
Δείτε επίσης....
Ο κ. Μιχελής τόνισε πως η κυβέρνηση θα συνεχίσει την προσπάθεια και θα πετύχει <<έχοντας πλήρη επίγνωση των δυσκολιών που υπάρχουν και λόγω αντικειμενικών δεδομένων αλλά και των συμφερόντων εντός της ελληνικής κοινωνίας που προφανώς και επιμένουν να συνεχίσουν να κυριαρχούν . Έχουμε την ικανότητα , έχουμε την κοινωνική αποδοχή και έχουμε την έξωθεν καλή μαρτυρία, >> συνέχισε και κατέληξε: <<Ολοκληρώνοντας την τοποθέτησή μου, συνοπτικά επισημαίνω πως ο προϋπολογισμός στις σημερινές πολύ δύσκολες συνθήκες για τις οποίες κάποιοι εντός και κάποιοι εκτός της χώρας διαμόρφωσαν άρα και ευθύνονται, πάντως όχι η αριστερά, αποτελεί το ελάχιστο δυνατό για τη στήριξη των κοινωνικά αδύνατων.>>
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΙΧΕΛΗ
1. Ένας προϋπολογισμός είτε σε ομαλές συνθήκες είτε στις σημερινές έκτατες λόγω κρίσης, θα πρέπει να λαβαίνει υπόψη του πρώτιστα τα κοινωνικά δεδομένα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αγνοεί τα οικονομικά. Είναι ζήτημα προτεραιότητας. Η Αριστερά σε όλες τις ιστορικές εκδοχές της είχε πρώτιστη προτεραιότητα την κοινωνία και ιδιαίτερα τις αδύναμες κοινωνικές τάξεις. Η οικονομία αποτελούσε το εργαλείο για τη στήριξη αυτών. Ο σημερινός προϋπολογισμός, στις ασφυκτικά δύσκολες συνθήκες, επιχειρεί να αντιμετωπίσει και να ικανοποιήσει αυτή την προτεραιότητα. Το κάνει αυτό με τη στήριξη τομέων που άμεσα αναφέρονται σε αδύναμα κοινωνικά στρώματα: όπως οι τομείς της δημόσιας υγείας και δημόσιας εκπαίδευσης.
2. Ο σημερινός προϋπολογισμός συντάχθηκε και κατατίθεται σε μια περίοδο που, η χώρα ήδη έχει απολέσει το 25% του ΑΕΠ, η μισθωτή εργασία έχασε περίπου το 40% και η μικροεμπορευματική παραγωγή έχει αποδομηθεί πλήρως. Οι άνεργοι προσεγγίζουν το 1,5 εκατομμύριο πολίτες και έως σήμερα με μικρές προσδοκίες εύρεσης εργασίας. Τα παραπάνω κοινωνικά-οικονομικά αποτελέσματα της τελευταίας πενταετίας προφανώς δεν είναι επιτεύγματα της Αριστεράς. Αποτελούν το απόσταγμα της πολιτικής προηγουμένων κυβερνήσεων που από το 1981 που εντάθηκε τη χώρα στην ΕΟΚ, μετέπειτα ΕΕ, διαχειρίστηκαν με τον πλέον ιδιοτελή και ανορθολογικό τρόπο τον πακτωλό χρημάτων που εισέρρευσαν στη χώρα. Αδιαφόρησαν ή συνέτειναν στην κατάρρευση δεκάδων επιχειρήσεων (Τσιμέντα, λιπάσματα, ύφασμα, χαρτί κλπ). Ενίσχυσαν οικονομικά τα παλιά τζάκια ή συγκρότησαν με αριστοτεχνικό τρόπο τα νέα, ώστε να έχουν όλοι τους οικονομική και κοινωνική βάση στήριξης. Σήμερα μας λένε πως οι διεκδικήσεις των εργαζομένων και η στήριξη της Αριστεράς σ΄ αυτές έφεραν αυτά τα αποτελέσματα. Ιστορική ανακρίβεια, για να μην τη χαρακτηρίσω ως χονδροειδές ψέμα. Δεν είμαι από αυτούς που θεωρώ εξ ορισμού δίκαιο κάθε αίτημα, ούτε από αυτούς που δεν βλέπουν και συντεχνιακές τακτικές, αλλά επισημαίνω ως υπερβολή και προσβολή των εργαζομένων και της Αριστεράς, την ενοχοποίηση των αγώνων τους.
3. Τέλος χρήσιμο θεωρώ να αναφερθώ και στο εργαλείο υλοποίησης, όχι μόνο του προϋπολογισμού αλλά όλων των κυβερνητικών αποφάσεων: τον κρατικό μηχανισμό. Έναν ανορθολογικά δομημένο μηχανισμό, περιορισμένης απόδοσης, για να περιοριστώ μόνο σ’ αυτά. Επ΄ αυτού έχει κάτι να πει η προηγούμενη κυβερνητική εξουσία; Δεν θα απαιτούσε βέβαια κάποιος ιστορική αναδρομή της συγκρότησης του Ελληνικού κράτους, αν και θα ήταν χρήσιμο για εξαγωγή αναγκαίων συμπερασμάτων για τη διόρθωσή του. Το να κάνουν όμως πως το λησμονούν στην καλύτερη περίπτωση, όταν δεν καταγγέλλουν το ΣΥΡΙΖΑ για προσπάθεια δημιουργίας κομματικού κράτους , δεν είναι και ιδιαίτερα πειστικό σε κανέναν. Όσο κι αν κάποιοι επιμένουν πως οι Έλληνες μετά από λίγα χρόνια ξεχνούν, κάτι που πιθανά να ισχύει για μερικούς ή για τους ανιστόρητους, υπάρχει και μεγάλη μερίδα που θυμάται γιατί τα βίωσε. Και πρόσφατη, τουλάχιστον σε πολλούς από εμάς, είναι η δικτατορία 1967-74. Πριν λίγες ημέρες η Βουλή, τίμησε την επέτειο του Πολυτεχνείου με εξαιρετικές πράγματι ομόθυμες ομιλίες. Όχι βέβαια και με την παρουσία των περισσοτέρων βουλευτών της αντιπολίτευσης. Ας είναι, «ο καθείς εφ΄ ώ ετάχθη».
