Μετά από μια πραγματικά περιπετειώδη διαδρομή μέσα στην βροχή και με τις νταλίκες παρέα, λόγω των έργων που γίνονται στην Εθνική Οδό στον νότιο κόμβο εξόδου από την Λαμία, βρέθηκα με κλιμάκιο ιατρών στον χώρο προσωρινής(;) φιλοξενίας των Σύρων προσφύγων στις Θερμοπύλες.

 

Το πρώτο που θα θυμάμαι είναι εκείνα τα ολοστρόγγυλα μάτια της μικρής να με κοιτάνε την ώρα που την εξέταζαν η Μαρία και ο Θανάσης. Ήταν στην αγκαλιά της μαμάς της, μιας πολύ νεαρής γυναίκας σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Η μικρή δεν έκλαιγε, αντίθετα μάλλον απολάμβανε τον τρόπο με την οποίο οι συνάδελφοι ασχολούνταν μαζί της και με κοιτούσε συνεχώς με τα πελώρια εκφραστικά μάτια της.

 

Έξω από το ιατρείο οι Σύριοι με υπομονή περίμεναν ένας-ένας την σειρά τους να εξεταστούν ενώ στον χώρο υποδοχής οι πολλοί Λαμιώτες εθελοντές μοίραζαν ρούχα, σκεπάσματα και τρόφιμα, από αυτά που καθημερινά προσφέρουν απλόχερα οι συμπολίτες μας. Πιο δίπλα οι αστυνομικοί υπηρεσίας καταμετρούσαν τα έγγραφα των νεοφερμένων απαντώντας με ευγένεια και σεβασμό στις πολλές ερωτήσεις εθελοντών και προσφύγων ενώ κάποιοι άλλοι διάβαζαν το έντυπο που είχε ετοιμάσει η Περιφέρεια στα Αραβικά!

 

Θα θυμάμαι επίσης το χαμόγελο των φίλων από το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ που ήρθαν μέσα στην νύχτα να παραλάβουν τον Σύριο με τον αρρύθμιστο Σακχαρώδη Διαβήτη καθώς και τους δυο νεαρούς διερμηνείς που τον συνόδευαν στο νοσοκομείο(ο ένας μετέφραζε από την διάλεκτο του ηλικιωμένου-στα Συριακά και ο άλλος σε εμάς Αγγλικά).

 

Μια μικρή κοινότητα βρίσκεται κοντά μας, δίπλα μας. Με ανθρώπους κυνηγημένους από τον πόλεμο που μιλάνε διαφορετική γλώσσα, εχουν διαφορετική θρησκεία αλλα εχουν ανάγκες, κρυώνουν, πονάνε, υποφέρουν και αρρωσταίνουν όπως και εμείς.

 

Και κοντά σ´αυτούς τους κατατρεγμένους συνάντησα τον Γιάννη, τον Μιχάλη, τον Θανάση, την Μαρία, τον Στέφανο, τον Κώστα, τον Γιώργο, τον Ηλία, την Βίβιαν, τον Πολύζο, και τόσους άλλους που άφησαν υποχρεώσεις και οικογένειες και έτρεξαν ως αργά στην βαθιά νύχτα να συμπαρασταθούν και να βοηθήσουν ώστε οι πρόσφυγες να εχουν κάπου να ακουμπήσουν.

 

Σήμερα φίλοι μου, στον χώρο υποδοχής των προσφύγων στις Θερμοπύλες συνάντησα την Ανθρωπιά!

 

Αργά το βράδυ, κατά την επιστροφή μας με τον Γιάννη στην Λαμία υπήρχε στην ατμόσφαιρα της πόλης μια έντονη διάχυτη μυρωδιά τσίκνας. Τότε θυμηθήκαμε!

 

Το ημερολόγιο έλεγε Τσικνοπέμπτη 3 Μαρτίου 2016...